สำหรับพวกเราเหล่าเกมเมอร์ เชื่อว่าช่วงเวลาที่ดีที่สุดในรั้วโรงเรียนน่าจะหนีไม่พ้นวิชาคอมพิวเตอร์ที่เราได้สัมผัสกับเครื่องคอมพิวเตอร์รุ่นใหม่ที่เราอาจจะไม่มีอยู่ที่บ้าน ไม่ก็ได้นั่งตากแอร์เล่นคอมพิวเตอร์ในห้องเย็น ๆ นั้นยังไงก็ดีกว่าอยู่ในห้องพัดลมอันแสนอบอ้าว เหล่านักเรียนหัวใสต่างก็หาหนทางในการลอบเอาเกมจากภายนอกมาลงเล่นให้ได้ ซึ่งหนึ่งในเกมที่เหล่าเกมเมอร์เลือกมาลงเล่นในเครื่องแก้ขัดความอยากเล่นเกมเดินหน้ายิงของตัวเองก็คงหนีไม่พ้น Beach Head แน่นอน
Beach head เป็นเกมที่เราพอจะนิยามมันได้ว่าเป็นเกม “ยิง” แบบเพียว ๆ
เพราะเราไม่จำเป็นต้องเดินไปไหน แค่อยู่ประจำป้อมปืนประจำฐาน แล้วซัดทุกคนที่เดินเข้ามาหาเราให้เกลี้ยง เป็นเกมที่เล่นง่าย ไม่ต้องใช้กระบวนการคิดให้รกสมอง โดนยิงตายก็เริ่มรอบใหม่ ความสนุกอีกอย่างหนึ่งก็คือทำคะแนนแข่งกับเพื่อนในห้องนี่แหละว่าใครเก็บไปได้มากที่สุด ตั้งใจกว่าทำงานส่งอาจารย์เอาเกรดสี่กันไปเลย
ส่วนเด็กไทยอย่างพวกเราที่โตมากับวิชาคอมพิวเตอร์ในโรงเรียน Beach Head 2000น่าจะเป็นภาคที่หลายคนคุ้นเคยที่สุดแล้ว แม้ตัวเกมจะไม่ได้มีเสียงเพลงประกอบเร้าใจ(เพราะคอมในโรงเรียนส่วนใหญ่ไม่มีลำโพงหรือหูฟัง) แต่การยิงศัตรูจากรอบทิศอย่างมันสะใจเป็นอะไรที่ค่อนข้างพิเศษ ยิ่งใครเล่นไปถึงด่านระดับยาก ๆ ได้นี่ยิ่งโดนรุมล้อมเป็นพิเศษ เพราะเพื่อนในห้องอาจจะมารุมขอเกมไปลงที่บ้านก็ได้
หากเราคิดถึงการรีวิวตามมาตรฐานเกมทั่วไป Beach Head 2000 นั้นถือเป็นเกมระดับธรรมดาเข้าขั้นน่าเบื่อเลยด้วยซ้ำ เพราะมันแทบไม่มีอะไรเลยนอกจากยิงอย่างเดียว ยิงมันเข้าไป ยิงจนข้าศึกต้องร้องขอชีวิต แถมเกมก็ไม่มีฉากจบ ต้องเล่นต่อไปจนกว่าจะเบื่อไปข้าง แต่น่าประหลาดที่สื่อบางเจ้ากลับชอบมัน อาจเป็นเพราะมันเล่นได้เรื่อย ๆ ไม่ต้องคิดอะไรจนเกิดเป็นจุดแข็งพิเศษขึ้นมา
แม้ความจำจะเลือนรางใกล้จะหายไป แต่ความสนุกสะใจที่ได้นั่งประทับป้อมปืนกลยิงกองทัพศัตรู ก็ยังเป็นความรู้สึกที่ลบไปจากใจได้ยากอยู่ดีนั่นเองครับ
